ALS er overal liefde is..

ALS er overal liefde is..

Het komt niet vaak voor dat ik niet weet wat ik moet zeggen. De afgelopen week krijg ik amper woorden mijn strot uit. Iedere letter kost energie en bij iedere lettergreep volgen de tranen. Een nachtmerrie die niet lijkt te stoppen. Iedere ochtend als we wakker worden denken we even: is het echt? Nee, dat kan toch niet? Dat mag toch niet? Onze arme kindjes... Arme Vincent.. Waarom?!

Dit soort situaties zet het alles weer in perspectief. Grote levenslessen worden in korte tijd geleerd. Je niet meer druk maken om de kleine dingen is daar een van. Vorige week kon ik me nog druk maken over mijn burn-out. Ik was enorm gefrustreerd over alles wat in mijn verleden is gebeurd. Waarom duurde het zo lang voordat ik weer op de been was? Sinds november ben ik al niet meer mezelf..  20 kg lichter en veel tranen verder.. Mijn burn-out was onze grootste zorg.
En nu?? Nu is er schuldgevoel. Waarom konden we het afgelopen half jaar niet gewoon genieten? Genieten van elkaar, genieten van de kids, genieten van de "kleine dingen"? Het voelt als verloren tijd.. Tijd die we eigenlijk niet kunnen verliezen.

Hoe kut deze situatie ook is, er bloeien ook positieve dingen op. Liefde is daar een van. De liefde tussen Vincent en mij groeit met de minuut... de hele dag elkaar vasthouden en koesteren. De liefde voor de kids is ieder moment van de dag voelbaar. Maar ook liefde van familie en vrienden. De afgelopen week hebben wij zoveel knuffels mogen ontvangen en mogen geven. Hoe bijzonder is dat?
Liefde waarvan wij nooit hadden gedacht dat dit bestond..

De ouders van Vincent, onze rots in de branding helpen ons iedere dag om alles draaiende te houden. Volgende maand gaan ze zelfs met ons mee naar Curacao. Mijn moeder die de kids even meeneemt, boodschappen doet of gewoon even langskomt. Onze broers en zussen die er iedere dag zijn voor een luisterend oor. Onze vrienden die allemaal langs willen komen om even een knuffel te geven. Speciale vrienden die er iedere dag zijn, gewoon om even te lachen en te huilen. Onze buren die ons weer rustig krijgen zodra er paniek ontstaat. Collega's die ons alle tijd geven die wij nodig hebben. Familie zoals tantes, ooms, neven en nichten die langs komen, een berichtje sturen of gewoon een knuffel brengen. Maar ook liefde van mensen die wij niet kennen maar toch een hart onder de riem willen steken middels kaartjes en berichtjes.

Alles is zo overweldigend. We zitten in een rollercoaster. De liefde is fijn maar ook heel heftig. Bij ieder kaartje, berichtje, telefoontje of bezoekje stromen de tranen. Tranen van besef, tranen van wanhoop, tranen van angst, tranen van liefde... We zijn moe.